Friday, January 02, 2009

கிராமத்துக்காரனின் நகரப் பொம்மலாட்டம்! (நாலு வார்த்தை-033)

பொம்மலாட்டத்தைப் பற்றிய விமர்சனங்களுக்கும், வெற்றி, தோல்விகளுக்கும் அப்பால், பாரதிராஜா என்ற பெயர் தமிழ் சினிமா சரித்திரத்தில் மிக, மிக முக்கியமான இடத்தைப் பிடிக்கிறது. இன்றைய தமிழ்ச்சினிமாவை ஆண்டு கொண்டிருக்கும் பாலா, அமீர் உட்பட பல படைப்பாளிகளுக்கு அவரே நம்பிக்கையாக இருந்திருக்கிறார். வழிகாட்டி என்ற வார்த்தைக்குள் அடங்க முடியாதபடி பாரதிராஜா பல கலைஞர்களையும் பாதித்திருப்பது தமிழ்ச் சினிமா வரலாற்றில் அவரது இடத்தை இன்னும் முக்கியமாக்கி விடுகிறது. பல கிராமங்களின் கருப்பு, வெள்ளை கனவுகளுக்கு வண்ணம் பூசிய இந்தக் கலைஞர், காலத்திற்கேற்பத் தன்னை தொடர்ந்து புதுப்பித்துக் கொண்டிருக்கும் அற்புதம் அதிசயிக்க வைக்கிறது. பொம்மலாட்டம் அதற்கான சாட்சியாக பரிணமித்திருக்கிறது.

கலைப் படைப்புகள் அதனைப் படைப்பவனின் வாழ்க்கையிலிருந்தே வார்த்தெடுக்கப்படுகின்றன. உண்மையும்,கற்பனையும் சரியான விகிதத்தில் கலக்கும்போது அதுவே அற்புதமான கலைப்படைப்பாக வடிவம் பெறும். பொம்பலாட்டம் படத்தின் பல காட்சிகளில் வெள்ளை எழுத்துகளில் DIRECTOR என்று எழுதிய வெற்று நாற்காலி காட்டப்படும். அந்த நாற்காலியின் மேலாக ஒலிக்கும் இயக்குனரின் குரல். அந்த நாற்காலி மாதிரியே, நானா படேகர் வெற்றாகி விட, படம் நெடுக SUPER IMPOSE ஆகித் தெரியும் பாரதிராஜாவின் முகம். பிரசித்த பெற்ற அவரது கோபம், mood swings, களிமண்ணிலிருந்து பொம்மை பிடிக்கும் திறன் போன்ற இன்னும் பல, ஒவ்வொரு காட்சியாக வெளிப்பட, நானா படேகர் ஐஸ் கட்டியாக உருகிப் போய் விடுகிறார்; அங்கு பாரதிராஜாவே வெப்பமாகத் தகிக்கிறார். தன்னில் ஒரு பாதியை கலைப்படைப்பாக்கி விமர்சித்துப் பார்க்கும் தன்னம்பிக்கை எத்தனை பேருக்கு இருக்கிறது... இருப்பதும், இப்படி இருந்தால் நல்லதே என்று நினைப்பதுமாக, பொம்மலாட்டத்தில், 'ராணா' ஒரு அற்புதப் படைப்பு.

2006ன் துவக்க மாதத்தின் ஒரு Singapore Pan Pacific Hotel பகலில், பாரதிராஜா என்ற கலைஞருக்குள் தகித்துக் கொண்டிருக்கும் வெற்றி தாகத்தை பக்கத்திலிருந்து பார்த்தேன். அன்று அவர் 'மயிலு' என்ற பெண்ணின் நிஜமுகத்தை இன்னொரு முறை பதிவு செய்யும் ஆசையைச் சொன்னார். அந்த நிஜ மயிலு ஒரு ஸ்ரீதேவி போல் அழகானவளாக இருப்பாளா என்று கேட்கத் தோன்றியது; கேட்கவில்லை. 'குற்றப்பரம்பரை' என்பதே தனது லட்சியப்படம் என்று குறிப்பிட்டார். தென்பாண்டிச் சீமை என்ற பழக்கமான சூழலை பின்னணியாகக் கொள்ளப் போகும் அந்தப் படத்தில் அவர் சாதிப்பார் என்று ஒளிவிட்ட அவரது கண்கள் உறுதி கூறின. எனது கணிப்பு தவறில்லையெனில், அந்தப் படத்தில் பாரதிராஜா நிச்சயம் நடிப்பார். பொம்மலாட்டத்தில் நானா படேகர் நடித்த வேடத்தில் அவரே நடித்திருக்கலாம் என்று நண்பர்கள் சொன்னார்கள். நடித்திருக்கலாம். அல்லது குரலாவது கொடுத்திருக்கலாம்...முடிந்து போன ஒரு விஷயத்தைப் பற்றி எத்தனை 'லாம்'கள் போட்டு என்ன ஆகி விடப் போகிறது? அந்த காலகட்டத்தில் அவர் மூன்று விஷயங்களைப் பற்றி கொஞ்சம் போல் கவலைப்பட்டார்.முதல் 2 விஷயங்கள் கொஞ்சம் பர்சனல். மூன்றாவது விஷயம், இன்னொரு வெற்றிப் படத்தைப் பற்றி! அந்த மூன்று கவலைகளும் 2008ன் இறுதிக்குள் தீர்ந்திருக்க, அந்த மாபெரும் கலைஞர் 2009ல் இன்னும் புதிய உச்சங்களைத் தொட முயல்வார் என்ற நம்பிக்கை வருகிறது.

பொம்மலாட்டம் படத்தில் பலரும் பல காட்சிகளை சிலாகித்தாலும், ருக்மணியை நானா படேகர் அடையாளம் காணும் பாடல் காட்சியில், ருக்மணியின் துப்பட்டா ஒரு நொடி தாளக் கருவியைத் தடவிவிட்டுப் போகும் அந்த shot - That is Bharathiraja என்று சொல்ல வைத்தது. அது பாரதிராஜாவுக்கே உரிய பிரத்தியேக touch! அமீர், பாலா, செல்வராகவன், சசிக்குமார், மிஷ்கின் கொண்ட இன்னொரு தலைமுறைக்கும் சவால்விடும் படைப்பாக 'பொம்மலாட்டம்' அமைந்திருக்கிறது. பாரதிராஜாவின் அடுத்த படைப்பு எதுவாக இருந்தாலும், அது, இளைய தலைமுறையின் நாடித் துடிப்பையும் உணர்ந்திருக்கும் நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடாக அமையும். ஒவ்வொரு கலைஞனும், ஏதாவது ஒரு காலகட்டத்தில் 'தான், தானாக இருப்பது சரியா...அல்லது அவனைப் போல், இவனைப் போல் மாறணுமா?' என்ற குழப்பமான நிலையைக் கடக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்படுகிறது. ஆனால், தன் மீதும், தனது படைப்பின் மீதும் நம்பிக்கை வைப்பவனே காலத்தைக் கடந்து நிற்கிறான். பாரதிராஜா எடுக்கும் பாரதிராஜா படத்தைப் பார்க்கவே பாரதிராஜா ரசிகர்களூம், தமிழ்த் திரை ரசிகர்களும் விரும்புக்கிறார்கள் என்பதை பாரதிராஜாவும் புரிந்து கொண்டிருப்பார் - பொம்மலாட்டத்தின் வெற்றி மூலம்!

Thursday, January 01, 2009

புதுவருஷமும், புதுவசந்தமும் (நாலு வார்த்தை-032)

சிங்கப்பூர் இந்தியர்களுக்கென்று இருக்கின்ற ஒரே தொலைக்காட்சி 'வசந்தம்'! சில மாதங்களுக்கு முன்புவரை 'வசந்தம் சென்ட்ரல்' என்றிருந்த அதன் பெயர் இப்போது மாற்றம் கண்டுள்ளது. வாரத்திற்கு 29 மணி நேரமாக இருந்த ஒளிபரப்பு நேரம் 65 மணி நேரமாகவும் நீட்டிக்கப்பட்டிருக்கிறது. Arts Central, Kids Central போன்ற மற்ற ஒளிவழிகளோடு நேரத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்த வசந்தம், தற்போது தனி ஒளிவழியாக இயங்குவதன் மூலம், சிங்கப்பூர் இந்தியர்களின் நீண்ட நாள் கனவு நனவாகி இருக்கிறது என்று சொல்லலாம். ஸ்டார் ஹப் கேபிள்விஷன் (SCV) வழி, சன் டி.வி மற்றும் விஜய் டி.வியின் நிகழ்ச்சிகளைப் பார்த்து மகிழும் வாய்ப்பு இருந்தாலும், 'தங்களது பிரச்சனைகளைப் பேசும் தங்களது தொலைக்காட்சி' என்பது சிங்கப்பூர் இந்தியர்களின் நீண்டநாள் கனவு. துவக்க அறிகுறிகள் சரியென்றால், தரமான நிகழ்ச்சிகள் என்ற இலக்கை நோக்கி வசந்தத்தின் பயணம் வெற்றிகரமாகப் போகிறது என்று துணிந்து சொல்லலாம்...

தற்போது அதன் தலைமை நிர்வாகியாக இருக்கிறார் சபநிதா சண்முகசுந்தரம். அவர் பேசுவதை வசந்தம் தொலைக்காட்சியில் சின்ன, சின்ன 'கிளிப்பிங்'குகளாக சில முறை பார்த்திருக்கிறேன். அந்தப் பேச்சில் பளிசென்று தென்படுவது - அழுத்தமும், தெளிவும்! அவர் வசந்தத்தில் பதவியேற்றபின் வருகின்ற நிகழ்ச்சிகளில் அதே அழுத்தமும், தெளிவும் தென்படுவதாகச் சொல்கிறார்கள் நண்பர்கள். நிகழ்ச்சிகளின் தரத்தை உறுதி செய்வதில் அனுபவமும், இளமையும் உள்ள குழுவொன்று சபநிதாவிற்குப் பக்கத் துணையாக இருக்கிறது. திருமதி.விஜயா சரவணன், துடிப்புமிக்க இளைஞரான சரவணன், காமாட்சி அபிமன்னன், கண்ணன் கார்த்திக் போன்றோர் நிகழ்ச்சி நிர்வாகிகளாக இருக்கிறார்கள். அதிகரிக்கப்பட்ட நேரம், புதிய நிகழ்ச்சிகளை பரிச்சித்துப் பார்க்க வாய்ப்பளிக்கிறது. குறிப்பாக நேரடி ஒளிபரப்புகள். 'உடலும், உள்ளமும்', 'அரங்கத்தில் இன்று' என்ற இரண்டும் முக்கிய நேரடி நிகழ்ச்சிகள்.

'உடலும், உள்ளமும்' மருத்துவர்கள் பங்குபெறும் நிகழ்ச்சி. அழகிய பாண்டியன் வழி நடத்துகிறார். நிறைய நேயர்கள் அழைத்து மருத்துவச் சந்தேகங்களைக் கேட்கிறார்கள். இருதய நோய் சம்பந்தப் பட்ட நிகழ்ச்சி ஒன்றில் ஒரு பெண் அழைக்கிறார்...."டாக்டர் எனக்கு இதயநோய் இருக்கிறது. நான் Wine குடிக்கலாமா?" என்பது அவரது கேள்வி. டாக்டர் என்ன பதில் சொல்லப் போகிறார் என்று ஆர்வமாகக் கவனிக்கிறேன். டாக்டரின் இதழோரம் சிறு புன்னகை வெளிப்படுகிறது. சொல்கிறார்..."குடிக்கலாம்" "என்ன டாக்டர் இப்படி இப்படி சொல்றீங்க. என்னோட டாக்டர் குடிக்கக் கூடாதுன்னு சொன்னாரே." "குடிக்கலாம்மா...ஆனால், அளவுக்கு மிஞ்சினால் அமிர்தமும் நஞ்சு." என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. டாக்டரின் நேர்மையானப் பதிலைப் பற்றி நெடுநேரம் யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். சமீபத்தில் நடந்த 'அரங்கத்தில் இன்று' நிகழ்ச்சியில் டாக்டர் அனந்த நாகேஸ்வரன் பொருளாதாரப் பின்னடைவைப் பற்றி எளிமையான தமிழில் தெளிவாக விளக்கினார். தொலைக்காட்சி பார்ப்பவர்களின் வாழ்க்கையோடு நெருங்கி விடுகின்றன இப்படிப்பட நிகழ்ச்சிகள். இந்த நிகழ்ச்சியை வழி நடத்தும் G.T.மணி நிறைய தயாரிப்போடு வருவதை உணர்கிறார்கள் நேயர்கள். இதே G.T.மணி, 'ஒலி, ஒளி' நிகழ்ச்சியில் நடுவராக அவர் சொன்ன கருத்தொன்று கவனத்தை ஈர்த்தது, 'ஒரு தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிப் படைப்பாளர் மனதுக்குப் பிடித்தமானவராக மட்டுமல்ல, மரியாதைக்குரியவராகவும் இருக்க வேண்டும்.." விஜய் டி.வியில் 'நீயா, நானா' நிகழ்ச்சியை நடத்தும் கோபிநாத்தின் முகம் சட்டென்று மனதில் வந்து போனது. ஒரு வாசகமானாலும், திருவாசகம்!

தகவல், கல்வி, பொழுதுபோக்கு, இளையர் நிகழ்ச்சிகள் என பல பிரிவுகளிலும் சம கவனம் செலுத்தி நிகழ்ச்சிகளைத் தயாரித்து வருகிறது வசந்தம். தற்போது தொடர் நாடகங்களும் ஒலிபரப்பாகத் துவங்கியுள்ளது. கூடவே தமிழகத்திலிருந்து தருவிக்கப்பட்ட நாடகங்களையும் ஒலிபரப்புகிறது. சிங்கப்பூர் தமிழ் ஒளிபரப்புத் துறையில் கலைஞர்களும், தொழில் நுட்பத் திறனாளர்களும் அதிக அளவில் உருவானால், சீக்கிரமே, தமிழ்நாட்டு நாடகங்களுக்கான தேவையில்லாத நிலை வரலாம். வசந்தத்தில் - தமிழ்த் திரைப்படங்களோடு, ஹிந்தி, மலையாளம், கன்னடம், தெலுங்கு மொழிப் படங்களும் ஒலிபரப்பாக ' பகுத் அச்சா ஹாய்' என்று சம்சாரித்தபடி படம் பார்க்கிறார்கள் பலஇன, மொழி மக்கள். வசந்தம் சென்ட்ரல், வசந்தமாக மாறி கொஞ்ச நாள்தான் ஆகிறது. அதற்குள் சிலர் வசந்தம் மீதான விமர்சனத்தை வைக்க துடிக்கலாம் சிலர். ஆனால், That is too early! இன்னும் ஒரு வருடத்திற்குப் பிறகுதான் வசந்தம் பற்றிய விமர்சனங்களை முன் வைக்க முடியும். அதுதான் நியாயம்! அதுவரை, வசந்தத்தைப் 'பார்த்தாலே பரவசம்' என்று பார்ப்பது மட்டுமே சிங்கப்பூர்த் தமிழ் தொலைக்காட்சி ரசிகர்களின் வேலையாக இருக்கும்!!

Wednesday, December 31, 2008

டைரிகள் - எழுதியவை, எழுதாதவை, எழுத இருப்பவை (நாலு வார்த்தை-031)

1997ம் வருட டைரி ஒன்று என்னிடம் இருக்கிறது. தரமான தாளால் செய்யப்பட்டது. இன்று பார்த்தாலும் புதுசாக இருக்கும். அதன் தரமும், அதில் ஒரே ஒரு நாள் மட்டுமே நாட்குறிப்பு எழுதினேன் என்பதுமே அதன் புதுசான தன்மைக்குக் காரணமென்று நினைக்கிறேன். கவிப்பேரரசு வைரமுத்தை எனது முதல் சிறுகதைத் தொகுப்பிற்கு முன்னுரை வழங்குமாறு கேட்டு மாமாவுடன் போய் சந்தித்தேன். அந்த ஒரு நாள் நிகழ்வு மட்டுமே டைரியில் பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அதற்குமேல் அந்த டைரியில் எதுவுமில்லை - ஒரு சில வரவு செலவு கணக்குகளைத் தவிர. இப்படித்தான் ஒவ்வொரு வருடமும் நிகழ்கிறது. எழுதிய சில பக்கங்கள்; எழுதாமல் பல பக்கங்கள். இதுதான் கடந்த வருடங்களில் நடந்தது. இனி வரும் வருடங்களிலும் நடக்கலாம்.

(சமீபத்திய புகைப்படம்)
என்னுடைய தந்தை தினமும் டைரி எழுதுவார். எண்ணூர் அனல்மின் நிலையத்தில் Turbine Maintenance பிரிவில் பணியாற்றிய காலத்தில், தினமும் அவர் வேலைக்கு டைரியோடு செல்வதை ஒரு சிறுவனாகப் பார்த்திருக்கிறேன். அந்த டைரிகளில் எந்திரங்களின் படங்களை dimension-களோடு வரைந்து வைத்திருப்பார். 1960கள் துவங்கி, இப்படிப்பட்ட பல பழைய டைரிகள் அவரிடம் இருப்பதையும் பார்த்திருக்கிறேன். 1980களில் அவருக்கு தேக்கடி அணையின் அடிவாரத்தில், தமிழகப் பகுதியில் அமைந்துள்ள லோயர் கேம்பிற்கு பணிமாற்றலானது. அந்தப் புனல் மின் நிலையத்தில் அவர் ஏற்கனவே 1960களின் இறுதியில் பணியாற்றியவர். அந்த வேலை பற்றிய குறிப்புகளடங்கிய பழைய டைரியையும் எங்களிடம் புன்னகையோடு காட்டினார். தேக்கடி அணையிலிருந்து பென்ஸ்டாக் பைப்புகள் என்றழைக்கப்படும் பெரிய குழாய்களின் வழி தண்ணீர் புனல் மின் நிலையத்திற்கு வரும். செங்குத்தாக இறங்கும் அந்த பென்ஸ்டாக் பைப்புகள். அந்தக் குழாய்களின் வழி இறங்கி வரும் நீரை முறைப்படுத்த அதன் வழி நெடுக ஆங்காங்கே valveகளைப் பொருத்தி இருப்பார்கள். ஆனால், அந்த வால்வுகள் பல ஆண்டுகளாக திறக்கவோ, மூடவோபடாமல் ஒரே நிலையிலேயே இருந்து வர, ஆள் நடமாட்டமின்மையால், அவற்றைச் சுற்றி செடிகள் வளர்ந்து அவற்றை மறைத்து விட்டன. ஒரு முறை அந்த வால்வுகளைச் சோதிக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டது. என் தந்தை ஒரு இடத்தைக் குறிப்பிட்டு, அங்கும் ஒரு 'வால்வு' இருக்கிறது என்று சொல்ல, மேலதிகாரிகள் இல்லையென்று திடமாக மறுத்திருக்கிறார்கள். கடைசியில் எல்லோரும் ஒரு குழுவாக ஜீப்புகளில் ஏறிப் போய் காட்டுப் பகுதியில் தேடினால்... அவர் சொன்ன இடத்தில் அந்த 'வால்வு' இருந்ததாம். அந்த துல்லியத்திற்கு உதவியது 60களில் எழுதப்பட்ட டைரிக் குறிப்புகள்.

(கீழிறங்கும் பிரமாண்ட குழாய்கள்)

ஒரு நாள் டைரி எழுதும் பழக்கத்தைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தபோது, இப்படி ஒரு கவிதை மலர்ந்தது....

ஐந்தரை கண்விழிப்பு/ ஐந்தைந்து நிமிடமாய் எட்டிப்போகும் எழுகை.../ஏதேனும் மிக மறந்து / அலுவலக வாகனம் நாடி / அவசர ஓட்டம்.../அதை முடி, இதை முடி / அதிகார ஏவல்கள் / அது வேண்டும், இது வேண்டும் / தொழிலாளர் தேவைகள்...

அதை முடித்து இதை முடித்து / அதைச் செய்து இதைச் செய்து / எழுதாத டைரியோடு / ஓடியே போகும் ஒரு வாரம்! /

ஞாயிற்றுக்கிழமை நடுநிசியில் / எதேட்சைக் கண்விழிப்பில் / ஏக்கக் கைநீட்டி / என்மனம் துலாவும் / இன்னொரு சனிக்கிழமை சாயந்திரம்!
என்னைப் பொருத்தவரை எழுதாத டைரியோடு ஓடிப் போகும் வாரங்களும், வருடங்களும் அதிகம்.

2009 வருகிறது. ஒவ்வொரு வருடமும் நமக்கு நாமே சொல்லிக் கொள்ளும் புத்தாண்டு உறுதிமொழிகளும் கூடவே வந்து விடும். ஓரிரு வாரங்களுக்குள் அந்த உறுதிமொழிகள் மறந்து போவதும் வழக்கம்போல் நிகழக்கூடும். இது ஒரு pessimistic மனோபாவம் என்று தோன்றலாம். ஆனால், பெரும்பாலும் அப்படித்தானே ஆகிறது? இதுவரை படித்த பொன்மொழிகளிலேயே என்னுள் ஆழமாகப் பதிந்து போனது 'மனிதன் - பழக்கத்தின் அடிமை' என்பது. அதை ஆழமாக நம்புவதே அப்படி ஆழமாகப் பதியக் காரணம். இரவு எத்தனை மணிக்குப் படுத்தாலும் காலை 5 மணிக்கு எழுவது ஒரு காலத்தில் கஷ்டமாக இருந்தது. இப்போது பழகி விட்டது. அப்படியென்றால், டைரி எழுதுவதை ஒரு பழக்கமாக மாற்றி, அதற்கு அடிமையாவதும் சாத்தியம்தானே? அதைத்தான் இந்த வருடம் செய்வதாக உத்தேசம். அது மட்டுமே இந்த வருட உறுதிமொழியாகிறது. 2009 டிசம்பர் 31 பதிவில் இதைப் பற்றி எழுத முடிகிறதா... பார்ப்போம்! அனைவருக்கும் அனைத்து நலன்களையும் கொண்டு வந்து சேர்க்கட்டும் இந்தப் புத்தாண்டு!!

Tuesday, December 30, 2008

கூழுக்கும் ஆசை, மீசைக்கும் ஆசை - சில சிங்கப்பூர் கனவுகள் (நாலு வார்த்தை-030)

சிங்கப்பூரில் நிரந்தரவாசிகளாக இருக்கும் இந்தியர்களுக்கு இருக்கும் பொதுவான கனவுகள் இரண்டு. 1.சிங்கப்பூரில் வீடு வாங்குவது. 2.இந்தியாவில் வீடு வாங்குவது. குழந்தை குட்டிகளோடு சிங்கப்பூரின் வசதி வாய்ப்புகளை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாலும், சதா இந்திய நினைவுகளோடு துடித்துக் கொண்டிருக்கும் மனமே இரண்டாவது ஆசைக்குக் காரணமாகிறது. வேலை நிமித்தம் சிங்கப்பூரில் கால் வைத்த மறுநிமிடமே நிரந்தரவாசியாக வேண்டுமென்ற ஆசையும், அது கிடைத்ததும் கடனைக் கிடனை வாங்கி ஒரு வீட்டை வாங்கி விட வேண்டுமென்ற ஆசையும் பலரது மந்திலும் ரெக்கை கட்டிப் பறக்கத் துவங்குகின்றன. நிரந்தரவாசம்- சிலருக்கு சுலபமாகவும், சிலருக்கு மிகுந்த போராட்டத்திற்குப் பிறகும் கிடைக்கிறது. சிலருக்கு அது இறுதிவரை கிடைக்காமலே போவதும் உண்டு.

ஏன் கிடைக்கிறது, ஏன் கிடைக்கவில்லை என்பது பலருக்கும் புரியாத சிதம்பர ரகசியம். ஆனால், சிங்கப்பூரின் நீண்ட காலத் தேவைகளுக்கும், வரையறைகளுக்கும் உட்பட்டே அவை வழங்கப்படுவதை பலரும் புரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆய்வு மேற்கொண்டு டாக்டர் பட்டம் பெற்றவர்களுக்குக் கூட கிடைக்காத நிரந்தரவாசம் ITI படித்த எலக்ட்ரிஷியனுக்குக் கிடைத்து விடுகிறது. நிரந்தரவாசத்துக்காக, ஒரு விக்கிரமாதித்தியனைப் போல மீண்டும் மீண்டும் முயற்சிப்பவர்கள் நிறையப் பேர் இருக்கிறார்கள். நம் குடும்பத்தில் யாராவது புண்ணியம் செய்திருந்தால் நம் வாழ்வில் அதிசயங்கள் நடக்கின்றன. இந்தியாவில் டிப்ளமா படித்த பையனொருவன், நான் பணியாற்றிய ஜப்பானியக் கம்பேனியில் Work Permit-ல் எலட்ரிஷியனாக வேலை செய்து கொண்டிருந்தார். பொறுப்பாக வேலை செய்வார். கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்தால் மாதம் 700 வெள்ளி சம்பளம் கிடைக்கும். 1999ல் நானொரு அமெரிக்கக் கம்பேனிக்கு வேலை மாறினேன். அங்கு ஒரு எலக்ட்ரிக்கல் சூபர்வைஸர் உடனடியாகத் தேவைப்படுவதாகவும், 2000 வெள்ளி சம்பளம் தருவதாகவும் கூறினார்கள். இந்தப் பையனை சிபாரிசு செய்தேன். ஆனால் 4000 வெள்ளியாவது சம்பளம் தரவேண்டுமென்றேன். அவர்களின் அவசரம் எத்தகையதென்ற ரகசியம் எனக்குத் தெரிந்திருந்தது. அதே சம்பளத்தில் அந்தப் பையனுக்கு வேலை கிடைத்தது. சீக்கிரமே நிரந்தரவாசம் கிடைத்தது. கல்யாணமானது. இன்று அந்தப் பையன் மனைவி, குழந்தைகள், சொந்த வீடு என்று மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார். ஆண்டவனது அன்புக் கரங்கள் நம்மை எப்போது தொடுமென்று நமக்குத் தெரியாது. அது தொடும்போது, நிரந்தரவாசம் உட்பட எல்லாமே கிடைக்கும்!

சிங்கப்பூர் நிரந்தரவாசிகள் மறுவிற்பனைச் சந்தையில் வீடுகளை வாங்கலாம். சலுகை விலையில் கிடைக்கும் அரசாங்க வீடுகள் குடிமக்களுக்குக் கிடைக்கின்றன. 2 நிரந்தரவாசிகள் சேர்ந்துதான் வீடு வாங்க முடியுமென்பது விதி. அந்த இரண்டாம் நபர் பொதுவாக கணவரின் மனைவியாக இருக்கிறார்கள். 1997-98 ஆசிய நிதி நெருக்கடியின்போது, சிங்கப்பூரில் வீட்டு விலைகள் வெகுவாகக் குறைந்தன. 96ன் துவக்கமெல்லாம் peak period. அப்போது வீடு வாங்கியவர்கள் பெரும் விலை கொடுத்தார்கள். வாங்கி ஆறே மாதத்தில் வீட்டு விலை 10 -20 சதவீதம் குறைந்தால் அவர்களது மனநிலை எப்படி இருந்திருக்கும்? 1998-ல் இருந்து சிங்கப்பூர் வீவக வீடுகளின் (Housing Development Board) விலை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கூடியபடி இருந்தது. கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் உச்சத்தைத் தொட்டது. அந்த விலையேற்றம் தற்போது ஒரு சமநிலையை எட்டியுள்ளது. தற்போது ஏற்பட்டுள்ள உலகப் பொருளாதார நெருக்கடியின் தாக்கம் போகப் போகத்தான் தெரியும். ஆனால் அது வீடு வாங்க வேண்டுமென்ற நிரந்தரவாசிகளின் தாகத்தைக் குறைக்கவில்லை. இந்திய நிரந்தரவாசிகள் சிங்கப்பூரில் வீடுகளை வாங்கினார்கள்; வாங்குகிறார்கள்; இனியும் வாங்குவார்கள்!

வாங்கியாச்சா... உடனே இந்தியாவில் வீடு வாங்கும் அடுத்த கனவு துவங்கி விடுகிறது. "என்னதான் இருந்தாலும், பிள்ளைகள் வளர்ந்த பிறகு, ஊர்லதாங்க செட்டில் ஆகணும்" என்பது அவர்கள் தரும் விளக்கம். அப்படிச் சொன்னவர்களில் யாரும் ஊருக்குத் திரும்பியதாகத் தெரியவில்லை. "ஊர்த் தண்ணி பிள்ளைகளுக்கு ஒத்துக்கவே மாட்டேன்னுதுங்க...குண்டு, குண்டா இருக்க கொசுக்களைப் பார்த்து பிள்ளைங்க அலர்றாங்க.." இப்படி ஏதாவது ஒரு காரணம் சொல்லி சிங்கப்பூரில் தொடரும் வாழ்க்கை. சிங்கப்பூர் மண்ணின் மகிமை அப்படி. மறுநடவு செய்யப்படும் மரங்களே இங்கு வலுவாக வேரூன்றி விடுகின்றன. ஆனாலும் ஊரில் வீடு வாங்கும் அல்லது கட்டும் கனவைப் பலரும் கைவிடுவதில்லை. வாங்கிக் கட்டி, வாடகைக்காவது விட்டு விடுகிறார்கள். சொந்தக்காரர்களை அனுபவிக்க விடுபவர்களும், விடுமுறையில் ஊருக்குப் போகும்போது வாடகைக்கு விட்ட வீட்டைப் பார்த்து ஏக்கப்பெருமூச்சு விட்டுத் திரும்புபவர்களும் கூடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சமீப காலத்தில், இந்திய வீட்டுமனைகளை விற்பனை செய்யும் சிங்கப்பூர் நிறுவனங்களும் கூடி இருக்கின்றன. வானொலியில் அவர்களின் கவர்ச்சியான விளம்பரங்களும் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. அவை, ஊரில் வீடு வாங்கும் இந்தியக் கனவிற்கு எண்ணெய் வார்க்க... ஆற்றில் ஒரு காலும், சேற்றில் ஒரு காலுமாக அல்லாடிக் கொண்டிருக்கின்றன பல மனங்கள்!

Monday, December 29, 2008

கம்பன், நடிகர் சிவக்குமாருக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும்! (நாலு வார்த்தை-029)



நேற்று இரவு, டேங்க் ரோடு அருள்மிகு தண்டாயுதபாணி திருக்கோயிலில், கம்பராமாயணத்தை மீள் ஞாபகப்படுத்திக் கொள்ளும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. வாய்ப்பை வழங்கியவர் நடிகர் சிவக்குமார். 'கம்பன் என் காதலன்' என்ற தலைப்பில் அவரது இலக்கியப் பேருரைக்கு சிங்கப்பூர்த் தமிழ் எழுத்தாளர் கழகம் ஏற்பாடு செய்திருந்தது. ஏறக்குறைய 800 பேருக்கும் மேல் அவரது உரையை 2 மணி நேரத்திற்கும் மேல் அமைதியாக ரசித்துக் கேட்டார்கள். அந்த அமைதிக்கும் ரசனைக்கும் சிவக்குமாரின் ஆளுமை மிக்க பேச்சே காரணமானது. "உண்மையிலேயே சொல்றேன்... உலகத்தில் எங்கேயும் உங்களைப்போல் ஒரு அருமையான கூட்டம் கிடைக்கவே கிடைக்காது." என்று பேச்சை முடித்ததும், இரண்டு முறை அழுத்தமாகக் குறிப்பிட்டார் சிவக்குமார். அது உதடுகளில் இருந்து உதிர்ந்த ஒப்பனை வார்த்தைகளல்ல; மனதின் ஆழத்திலிருந்து வடிந்த உண்மை வார்த்தைகள் என்பதை அரங்கிலிருந்த அத்தனை பேரும் உணர்ந்து கொண்டார்கள்.


சிங்கப்பூர் போன்றதொரு நவீன தேசத்தில், கம்பராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற இதிகாசங்கள் இன்னும் இரண்டு தலைமுறைக்கு மேல் உயிர்ப்போடு இருக்குமா என்ற கேள்வியை அங்கிருந்த பலரது மனதிலும் இந்தப் பேச்சு எழுப்பியிருக்கக் கூடும். எதிர்மறை பதில்களே விடையாகவும் கிடைத்திருக்கக் கூடும். நிஜத்தில், நாம் இழந்து கொண்டிருக்கும் பண்பாட்டுக் கலாச்சார அடையாளங்களில் இதிகாசங்களும் ஒன்றாகிவிடும் வாய்ப்புகள் அதிகம். அதிகம் புழக்கத்தில் இல்லாத எந்த ஒன்றும் தனது முடிவைத் தானே தேடிக் கொள்ளும் என்ற இயற்கை நியதிக்குள் இதிகாசங்களும் அடங்கி விடுமோ என்ற அச்சம் பலரது மனதிலும் இருக்கிறது. சிங்கப்பூரில் இருக்கும் இந்து அமைப்புகளும், அவை ஏற்பாடு செய்யும் இதிகாச உரைகளும் ஒரு சில தலைமுறைக்கு பலனளிக்கலாம்... அதற்கு அடுத்த தலைமுறைகள்? இளைய தலைமுறையின் தேவைகளும், தேடல்களும் வேறாக இருக்கின்றன. PSP விளையாட்டுகளும், MP3 இசையுலகும், ஆங்கிலத் திரைப்படங்களும், தொலைக்காட்சியும், கல்வி நிலையங்களும், விரைவு உணவகங்களும், நண்பர்களும் எடுத்துக் கொண்ட நேரத்திற்குப் பின் எங்கிருக்கும் இதிகாசத்திற்கான நேரம்? பதின்ம வயதின் இயல்பான பிரச்சனைகளைக்கூட பெற்றோரிடம் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாத இடைவெளிகளோடு இருக்கும் ஒரு தலைமுறையிடம், பெற்றோர், இதிகாசங்களை எடுத்துச் செல்வது எப்படி?


இருட்டாகத்தான் இருக்கிறது. இந்த நிலையில்..புலம்பும் குரல்களை விட, விளக்கேற்றும் விரல்கள்தானே முக்கியம்? சிவக்குமாரின் பேருரை ஒரு விளக்காக அமைந்தது. அவர் கம்பராமாயணத்தில் 100 முக்கியப்பாடல்களை எடுத்துக் கொண்டு, இரண்டு மணி நேரம் சொற்பொழிவாற்றினார். கம்பராமாயணத்தை முதல்முதலாகக் கேட்பவர்களுக்கும் அதன் முழு சாராம்சத்தையும் புரிய வைத்த பேச்சாக இருந்தது அது. தங்கள் பிள்ளைகளோடு அந்த நிகழ்ச்சிகளுக்கு வந்தவர்கள், பின்னொரு நாளில் அந்தப் பிள்ளைகளிடம் அதைப் பற்றிப் பேசக்கூடும். இப்படியாக கம்பராமாயணம் இன்னொரு தலைமுறைக்கும் செல்லக்கூடும். பல பத்தாண்டுகளாக சிவக்குமார் ஒரு நடிகராக பெற்றிருக்கும் பயிற்சி, இந்த சொற்பொழிவிற்கு வெகுவாகப் பயன்பட்டதை உணர முடிந்தது. குரலின் ஏற்ற இறக்கங்கள், உடல் பாவனைகள், முக வெளிப்பாடுகள், சீற்றங்கள், சிணுங்கள்கள், காலகாலமாக நாமறிந்த சிவக்குமாரின் குரல் ஆளுமை - இவையெல்லாம் சேர்ந்து மகுடி ஊதிய ஒரு மாலையில், பாம்பாக படமெடுத்து நின்றது பார்வையாளர்களின் கவனம். தலைக்கு மேல கையுயர்த்தி கும்பிட்டு சிவக்குமார் தனது உரையை முடித்ததும் அங்கிருந்த அத்தனை பேரும் 5 நிமிடத்திற்கும் மேல் தொடர்ந்து கை தட்டினார்கள். அது - நான் இதுவரை பார்த்த சிங்கப்பூர்த் தமிழ் இலக்கிய நிகழ்வுகளில் வேறு எந்த இலக்கியவாதிக்கும் கிடைக்காத பெரிய மரியாதை.

கம்பன் உயிரோடு இருந்திருந்தால் ஓடி வந்து சிவக்குமாரைக் கட்டிக் கொண்டு இந்த உரைக்காக நன்றி சொல்லியிருக்கக் கூடும். கம்பன் - சிங்கப்பூர் மக்களின் கரங்களில் நின்று ஓசையெழுப்பிக் கொண்டிருந்தான். மொத்தத்தில், இந்த நிகழ்ச்சி, சிவக்குமார் என்ற மனிதரைப் பற்றி சிங்கப்பூர் மக்கள் மனதில் இருந்த நல்ல பிம்பத்திற்கு கூடுதல் வலு சேர்த்தது. சிவக்குமார் பேசிய பொழுதெல்லாம் அவருக்குள் இருக்கும் நடிகனும் அவரறியாமல் அவருடன் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தான். போதும் வண்ணத்திரை, போதும் சின்னத்திரை என்று முடிவெடுப்பதற்கும், அந்த முடிவில் உறுதியாக நிற்பதற்கும் திடமனதும், ஒழுங்கும் வேண்டும் - அதை சிவக்குமாரிடம் காண்கிறோம். ஒரு ஓவியராக, இலக்கியவாதியாக தனது இரண்டாவது இன்னிங்ஸை ஆடிக் கொண்டிருக்கும் சிவக்குமாரிடம் அளவற்ற அர்ப்பணிப்பையும், தெளிவையும் கூடவே காண்கிறோம். திட்டமிட்டு செயல்படுவதற்கும், அதில் ஒழுங்கை தொடர்ந்து கடைபிடிப்பதற்கும் கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களும் கற்றுக் கொள்ள நிறையவே இருக்கிறது சிவக்குமாரிடம்!

Sunday, December 28, 2008

30 வெள்ளிக்கு வாங்கினால் 130 வெள்ளிக்குப் பேசலாம் - இது தொலைபேசும் காலம்! (நாலு வார்த்தை-028)

பத்து வருடங்களுக்கு முன்பெல்லாம் சிங்கப்பூரிலிருந்து இந்தியா, பங்களாதேஷ், இலங்கை, தாய்லாந்து போன்ற நாடுகளுக்கான தொலைபேசி அழைப்புக் கட்டணம் மிக அதிகம். அந்த நாடுகளில் இருந்து வேலை நிமித்தமாக சிங்கப்பூர் வந்தவர்களுக்கு மாதம் ஒரு முறை அல்லது இருமுறை சொந்த பந்தங்களை அழைத்துப் பேசுவதே மிகுந்த செலவளிக்கும் விஷயமாக இருந்தது. பொரும்பாலானவர்கள் பொதுத் தொலைபேசிகளைத்தான் அதற்காகப் பயன்படுத்தி வந்தார்கள். என்ன கட்டணமாக இருந்தாலும் பரவாயில்லை, பாசத்திற்குரியவர்களின் குரலை கேட்டே ஆக வேண்டும் என்ற பிடிவாதத்தில், மாதச் சம்பளத்தில் 20 - 30 சதவீதத்தை அதற்காக செலவு செய்தவர்களும் உண்டு. அதில் அடியேனும் ஒருவன். இப்போது நிலமை மாறி விட்டது.இன்று ஒவ்வொருவர் கையிலும் ஒரு கைத்தொலைபேசியாவது இருக்கிறது. நமது தேவையைப் பொறுத்து, ரசனையைப் பொறுத்து, கைத் தொலைபேசிகளும் வித விதமான வடிவங்களில், வசதிகளில் கிடைக்கின்றன. அலுவலகங்களில், வீதிகளில், பேருந்துகளில், எம்.ஆர்.டிகளில் என்று எப்போதும் கைத்தொலைபேசியோடுதான் வாழ்க்கை நடக்கிறது. ஒரே வீட்டில் வேறு வேறு அறைகளில் இருப்பவர்கள் கூட கைத் தொலைபேசியில் பேசிக் கொள்ளக் கூடிய நிலமை கூட இருக்கிறது. இதற்கெல்லாம் முக்கியக் காரணம் தொலைதொடர்புத்துறையில் ஏற்பட்டிருக்கும் விஞ்ஞான வளர்ச்சியும், அதன் காரணமாகக் குறைந்திருக்கும் தொலைதொடர்புக் கட்டணங்களும்தான்.

சிங்கப்பூரில், முன்பு சிங்டெல் நிறுவனம் மட்டுமே களத்தில் இருந்தது. இன்றோ ஸ்டார்ஹப், M1 போன்ற நிறுவனங்களும் அதற்குப் போட்டியாகக் களத்தில் இருக்கின்றன. சலுகைகளை அள்ளித் தெளித்து அவர்கள் அறிவிக்கும் புதுப் புதுத் திட்டங்களால், அதனால் குறைந்து கொண்டிருக்கும் கட்டணங்களால், வாடிக்கையாளருக்குத்தான் கொண்டாட்டம். அதா, இதா? எதைத் தேர்ந்தெடுப்பது என்று தெரியாமல் திணறிக் கொண்டிருக்கிறார் சராசரி வாடிக்கையாளர். தொலைதொடர்பு நிறுவனங்களுக்குள் நிலவும் ஆரோக்கியமான போட்டியால், ரொம்ப தூரத்தில் இருந்த நாடுகளும், ஊர்களும், சொந்தங்களும் குறைந்த செலவில் காதுக்கு மிக அருகில் வந்து விட்டன.வாடிக்கையாளர்களை ஈர்ப்பதில் இந்த நிறுவனங்கள் விளம்பரங்கள் உட்பட புதுப்புது யுக்திகளைக் கையாளுகின்றன. இந்த நிறுவனங்களின் தயவில் தமிழகத்தின் திரை நட்சத்திரங்கள் சிங்கப்பூரிலுள்ள இந்திய ஊழியர்களுக்கு அடிக்கடி தரிசனம் தருகிறார்கள். தூரத்து நட்சத்திரங்களை, நிலா மாதிரி மிக அருகில் பார்ப்பதில் அவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சிதான்.தினந்தோறும் வெளிநாட்டுத் தொலைபேசித் தொடர்பைப் பயன்படுத்தும் இந்தியா, இலங்கை, பங்களாதேஷ், தாய்லாந்து, மியன்மார் போன்ற நாடுகளைச் சேர்ந்த ஊழியர்களின் எண்ணிக்கை பல ஆயிரங்கள். அதன் மூலம் கணிசமாக லாபம் பெறும் தொலைத் தொடர்பு நிறுவனங்கள் அந்த ஊழியர்களை தங்களிடம் தக்க வைத்துக் கொள்ள தொடர்ந்து முயலுகின்றன.


இப்போது இந்த பெரிய நிறுவனங்களோடு பல சிறிய நிறுவனங்களும் போட்டியில் குதித்து விட்டன. International calling cards என்று அழைக்கப்படும் சர்வதேச அழைப்பு அட்டைகள், call back cards என்று வெகு விலைக் குறைந்த, ஆனால் நீண்ட நேரம் பேசக் கூடிய அழைப்பு அட்டைகள் ஏராளமானவை இப்போது சந்தையில் கிடைக்கின்றன. 8 வெள்ளி கொடுத்து ஒரு அட்டை வாங்கினால் ஏறக்குறைய இரண்டு மணி நேரம் இந்தியாவிற்குப் பேச முடியும் என்பதால், விவசாயம், பிள்ளைகளின் படிப்பு, குடும்பப் பிரச்சனைகள், கடன் என்று எல்லா விஷயங்களையும் நிதானமாகப் பேச முடிகிறது. பெரிய நிறுவனங்களும் இந்த போட்டியில் புது வியூகம் அமைத்துக் குதித்திருக்கின்றன. 28 வெள்ளிக்கு வாங்கினால் 128 வெள்ளிக்குப் பேசலாம், 30 வெள்ளிக்கு வாங்கி 130 வெள்ளிக்குப் பேசலாம் என்ற சொல்லும் விளம்பரங்களை சிராங்கூன் ரோடு முழுவதும் பார்க்க முடிகிறது.ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் அவற்றின் மேல் நடக்கவே முடிகிறது...


புறாக்களின் கால்களில் கடிதங்களைக் கட்டித் தூது விட்டது அந்தக்காலம். இப்போது பாசமுள்ளவர்கள் வளர்க்கவும், மாமிசப் பிரியர்கள் சமைக்கவும் மட்டுமே பயன்படுகிறது புறா. இன்றைய பொழுது, கால ஓட்டத்திற்கு ஏற்ப நாம் மற்ற மனிதர்களோடு தொடர்பு கொள்ளும் முறைகள் நிறையவே மாறி விட்டன. அந்த வகையில் மனித குலத்தை அடுத்த நிலைக்கு இட்டுச் செல்வதில் தொலைதொடர்புத்துறை பெரிய பங்கு வகிக்கக்கூடும். தேசம் விட்டுத் தேசம் வந்தவர்கள் தமது உறவினர்களோடு குறைந்த தொடர்பு கொள்ள வாய்ப்பளித்திருப்பதன் மூலம் தொலைவை குறைத்திருக்கிறது தொலைத்தொடர்புத் துறை. சிங்கப்பூரிலிருந்து, சென்னையோ, மதுரையோ - எட்டத் தேவைப்படுவது, இப்போதெல்லாம் சில நொடிகளும், வெகு சில டாலர்களும்தான்!